Onze COO Erik Greefhorst werd er even stil van. Stille straten in de stad, dringende persconferenties op tv en al zijn collega’s thuis, werkend op afstand. In een brief legt hij zijn gevoel even vast over deze vreemde tijden.
Eindhoven, zaterdagmiddag om half vier.
Onwerkelijk…
Na 3 weken grotendeels vanuit huis werken, en met als belangrijkste “uitje” het plastic naar de container brengen, wilde ik er heel graag even uit. We zijn nèt verhuisd naar een nieuw thuis, een heerlijke plek aan de rand van mijn stad, met mijn eigen kantoor (en zijn dus allesbehalve zielig als het om thuis werken gaat) maar toch, even naar buiten, wat andere mensen zien. We gaan naar het centrum, misschien een paar schoenen of een nieuwe broek scoren, ik was er sinds het uitbreken van Corona niet meer geweest.
Zonder enige verkeersweerstand bereiken we parkeergarage Witte Dame waar de geparkeerde auto’s op 2 handen geteld kunnen worden. Hoe anders dan op een normale zaterdagmiddag, als je voor de slagboom moet wachten tot er een plekje vrij komt.
We lopen via de Nieuwe Emmasingel naar de Vrijstraat, waar aan de rechterzijde gewerkt wordt aan de nieuwe bestemming van het voormalige V&D gebouw. Het staat volledig in de steigers en wordt klaar gemaakt voor de nieuwe huurders; een groot deel gaat Costes in gebruik nemen en Microlab maakt van enkele verdiepingen flexibel te huren werkplekken, net als op Strijp-S. Bijzonder zo in het hart van de stad!
Links lopen we langs Handyman…. O nee, die zou er afgelopen jaar oktober al uit gaan, ben ik hier al zo lang niet geweest? Het herinnert me eraan dat ik directeur Wilco de Groot weer eens moet bellen, ben benieuwd hoe het met hem gaat…
Linksaf de Demer op, richting het 18 Septemberplein, de Bijenkorf, Primark en dan weer rechts via de Hermanus Boexstraat naar de Rechtestraat. Ik wilde eerst vertellen welke winkels gesloten zijn vanwege Corona, maar het blijkt eenvoudiger om te vertellen wat nog open is! Ons anders zo bruisende stadshart, op een mooie voorjaarsdag als vandaag gevuld met mensen die van de eerste zonnestralen genieten, op zoek naar hun zomerse outfit of ijsjes likkend, is nagenoeg verlaten. A-typische man als ik ben, die het leuk vindt om te winkelen, waarschijnlijk veroorzaakt door ruim een zilveren jubileum als winkelautomatiseerder door Nederland te rennen (anderen noemen het beroepsdeformatie), vraagt zich af of die paar winkels die open zijn, dat doen omdat ze geen andere keus hebben. Ik heb te doen met onze retailondernemers die opnieuw een crisis moeten zien te overleven.
Er komt een vergelijking in me op, net zo bizar als realistisch. We lezen in de krant dat het COVID-19 virus vooral ouderen treft met onderliggende aandoeningen en/of een verzwakt immuunsysteem. Waar winkels eerder misschien verweten kon worden dat zij niet anticipeerden op de veranderende (online) wereld, hebben zij zich op deze crisis niet kunnen voorbereiden. Juist nu zij hun “immuunsysteem” wat meer weerbaar hebben gemaakt, komt dit eroverheen. Consumenten ontdekken noodgedwongen (opnieuw) de (nieuwe) mogelijkheden van online en ik vraag me af of ze straks de winkelstraat weer omarmen. Ik hoop dat deze crisis van korte duur is. Maar ik ben wat bezorgd.
Op de Markt staat onze Frits Philips eenzaam naar de lege terrassen te staren en ik meen dat ik een traan over zijn wangen zie glijden. Ik ga ervan uit dat het inderdaad komt door de lege terrassen, en niet door onze beruchte stadsprediker Arnol, die zoals gewoonlijk luidkeels Onze Lieve Heer onder de aandacht blijft brengen.
We lopen via de Rechtestraat waar een brommobiel ons met 25 km/uur voorbij scheurt en de Hooghuisstraat waar ook Dille & Kamille dicht is, en de Kleine Berg terug naar de parkeergarage.
Ik zeg tegen mijn vrouw Dianne dat ik er toch van schrik, zo weinig leven in de stad. De stilte is overweldigend. Verrast kijkt ze mij aan en vraagt onder welke steen ik de afgelopen 3 weken heb gelegen…
Dat krijg je er nou van; thuiswerken.
Foto van Vitor Pinto, Unsplash
